Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Merely an issue of pure European political will

European integration is not an one-way path. Adnauer and De Gaulles are not here. Neither are Valéry Giscard d'Estaing and Jacques Delors.

We, Greeks, as it seems, believed in European harmonization and fulfillment of European Union much more than our Gothic allies did. We, Greeks, in our 'corrupted' political system, had developed the vision of a union of solidarity! We saw the United States as the paradigm to follow. But the Gothic allies apparently did not. They applied strict financial policies the last decade only to find themselves in a superior position when the common currency would be introduced.   

It is now apparent. The political unwillingness to surpass national sovereignties in order to form a union of people was beautifully transformed into a debt crisis first affecting weakest economies due to 'structural' inadequacies (it's nice to use scientific terminology to camouflage the reality). 

There is no political vision for a united European way to go.

Why would Germany ever sacrifice the competitive advantage over the other European economies  it has now obtained?  We experienced  in the 20th century where competitiveness among  central European economies may lead . Chaos. It's there where we are heading to. Germany and its periphery (Netherlands, Austria, Finland, Slovakia) will clash with France and the latter's historical allies. 

It will either be a Europe of people  or a Europe of Germany. Our 'corrupted' political system has generated NONE, I repeat, NONE political party of neo-liberals. Even the traditional local Christian-Democratic party of New Democracy is a party with apparent social sensitivities.  It will not beg to Germans. 

We are getting into a tough neo-nationalistic clash era. I hope we, Greeks, will be united. It's not about who is the governor. 

It's only about what kind of Europe we are envisaging. 

The States set the paradigm. Unfortunately, we Europeans do not have the guts (aka political will) to make amends ourselves. We need the American lead, that's why IMF is now appearing to be the most pro-Greek side in the negotiations. The European dream failed.


Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

whatever it takes

stand on your feet and keep it going. avoid despair.

p.s. i love you
and I will always be watching you.

4 ever

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Αλεβίτες

Σέκτα των σιιτών μουσουλμάνουν με θεολογία που συγκεράζει ορθόδοξα χριστιανικά δόγματα και λειτουργικές πρακτικές. Απαντώνται στη Συρία, τη Δυτική και Νότια Τουρκία και στο Λίβανο. Αντίτιθενται στο σουνιτικό φονταμενταλισμό Οθωμανών και Νεότουρκων, από τον οποίο καταπιέζονται.

Πειράζει να τους αποκαλέσω ύστερο-βυζαντινούς πληθυσμούς με ρωμαϊκή διάθεση; Καππαδόκες βίαια εξισλαμισθέντες, αλλά ουδέποτε πλήρως ενταγμένους στο οθωμανικό κατεστημένο;


Στα νοτιοανατολικά της αυτοκρατορίας άλλωστε άνθησαν οι εικονομαχικές αρχές. Άρα λαοί της βυζαντινής αυτοκρατορίας που φαίνεται να έχουν ανέκθεν ανεικονικές τάσεις προσέγγισης του θείου και σαγηνεύονται από την ανεικονικότητα του Ισλάμ. Προσχωρούν αλλά ως προσήλυτοι δ3εν απαρνιόνται πλήρως τις παλιές παραδόσεις τους.

Έχουμε κοινά. Μισούμε τη βία, πιστεύουμε στο Τριαδικό Θεό, συγχωρούμε τους εχθρούς μας.. Οι Νεο-έλληνες βέβαια χωρίς ιστορικές αναφορές γιατί να ενδιαφερθούν για αυτούς; Αλλά οι απόγονοι των Βυζαντινών, όσοι αισθάνονται τέτοιοι έχουν ιστορικές σχέσεις μαζί τους. Κόσμοι πνευματικά συγκοινωνούντες. Εδώ μιλάμε με Καθολικούς, με τους Αλαουίτες  δε θα μιλάμε;

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Αριστεροί και αστοί can move forward together.

Εχθρός του αστικού κινήματος, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, φιλελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ οι εργάτες ή οι υπάλληλοι, δεν είναι το προλεταριάτο. Κοινός εχθρός είναι το κεφάλαιο, που συχνά κάνει συμμαχίες με όποιον βρίσκει εύκαιρο (βλέπε ΣΕΒ και ΣΥΡΙΖΑ ή την χρηματοδότηση του προεκλογικού αγώνα του Σύριζα από πρώην μεάλη ολυμπιακή κυρία της Ελλάδας).

Στόχος του κεφαλαίου είναι η φτηνή επιστημονική εργασία αστών και εργατών. Δραχμή και υποδούλωση όλων στις μαφίες τους. Όταν οι φιλελεύθεροι απαγκιστρωθούν από ιδεοληψίες του 19ου και 20ου αιώνα και δουν κατάματα την αλήθεια, ότι χάθηκαν ζωές και οικονομίες και 50 έτη για την ανθρωπότητα σε ένα πολυσυζητημένο πόλεμο που δεν έγινε ποτέ (στο ψυχρό πόλεμο), τότε θα καταλάβουμε ότι ούτε οι μικροτραπεζίτες ή οι επιτυχημένοι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι ο εχθρός του λαού. Μόνος εχθρός είναι το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Δεν χρειάζεται να το υπηρετούμε στωικά (και αναφέρομαι στους αστούς που συντάσσονται με αυτό). Πρέπει να το πολεμούμε όταν δεν εξυπηρετεί ευρύτςρα συμφέροντα, όταν δεν επιτελεί αλτρουιστικές λειτουργίες. Πρέπει όμως να το συγχαίρουμε και να το επικουρούμε όταν τίθεται στη διάθεση πολλών.

Μαζί μπορούμε.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

όσο μπορείς

Κωνσταντίνος Καβάφης

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
[1913]

Η γυναίκα μου έχει πάντα δίκιο.
ΣΑΜ

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

ΠΑΣΟΚ: μια ιστορία, η ιστορία της χώρας μου

ΠΑΣΟΚτζής δεν υπήρξα. πασοκόφιλος ούτε. Αν και τα αντί- δεν εκφράζουν γνήσια θέση, το παραδέχομαι: από το 1999 ως το 2008 υπήρξα φανατικός αντιπασοκτζής. έκτοτε και με την μυρωδιά των σκανδάλων και του φιλοπλουτισμού πληθώρας στελεχών της ΝΔ, άρχισα (φαντάζομαι να ωριμάζω και) να βλέπω με πολλά ελαφρυντικά τα στελέχη ενός κόμματος που κυβέρνησε για δεκαετίες την Ελλάδα.

Η ιστορία του ΠΑΣΟΚ, ιδεαλιστική, ρεαλιστική και τέλος κυνική είναι η ιστορία της χώρας μου. Γλέντια και μπουζούκια και εξωτερική πολιτική με ζεϊμπέκικα. Χαλαρά, ωχαδελφισμός, αναξιοκρατία. Λίγα λαμπρά παραδείγματα αποτελεσματικής διακυβέρνησης.

Κατά βάση, όλοι πασόκοι είμαστε. Δεν έχουμε καμία διάθεση να συνδιαλλαγούμε. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ κι η ΧΑ πασόκοι είναι. Κι εννοείται η παλιά ΝΔ. και οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της.

Κάτι καινούριο πάντως μυρίζει στον αέρα. 

Μια πιο ευρεία φιλελεύθερη παράταξη χωρίς ιδεολογικούς περιορισμούς του παρελθόντος.

Ο Σαμαράς μπορεί να ηγηθεί.
Ο Χατζηδάκης, ο Χρυσοχοΐδης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Ραγκούσης έχουν εμπειρία. ο Στουρνάρας τα πάει καλά.

Ας μπει κι η φρεσκαδούρα ο Τζήμερος.

Και μετά πολλοί πολλοί νέοι να τους πλαισιώσουν. Αν θέλουμε την ευρωπαϊκή πορεία. Αν θέλουμε την προοπτική μιάς γενικής ευημερίας. Αλλιώς, καμμένοι όλοι κι άκριτοι. άβουλοι σαν το κοπάδι ας κάνουμε το χαρακίρι που αρκετοί προτιμούν. Ο μελλοθάνατος, κι ο ανίατα ασθενής ονειρεύεται την ζωή. Η Ελπίδα θα πεθάνει τελευταία.

Το παιχνίδι παίζεται ακόμα. 

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Εθνική μετάνοια

Η καπηλεία της ορθοδοξίας και του ελληνισμού από ομάδες μίσους οξύνει την τριχοτόμηση της ελληνικής κοινωνίας. Και ενισχύει τα στερεότυπα των αρνητών που μιλάνε για τη συνομωσία "παπάδων και σκίνχεντς"

Η πλειοψηφία, άλλοτε βωβή, άλλοτε αδρανής, άλλοτε συνεπαρμένη και διακατεχόμενη από άδικα ενοχικά σύνδρομα, κείται στο μέσο. Φιλελεύθεροι, μετριοπαθείς, αρνητές της βίας και του ολοκληρωτισμού.

Στο ένα άκρο στέκει το μίσος. Στο άλλο η μη συνδιαλεγόμενη αριστερά.  Το μέσον πρέπει να βγει μπροστά. Πρέπει να αντισταθεί. Ταλιμπανικά. Αλλιώς θα βρεθεί στο κενό που προετοιμάζουν τα δύο άκρα. Η σοβούσα κρίση δε πρέπει να εξελιχθεί σε αφορμή για μιά νέα εθνική καταστροφή. Υπάρχει ο δρόμος τη; υπομονής, της καρτερικότητας, της προσευχής και της εθνικής μετάνοιας. τέρμα πια στην ρεμούλα, τέρμα πια στα λαδώματα, μηδενική ανοχή στην παρανομία, καμία διευκόλυνση στην φοροδιαφυγή. Η αλλαγή θα έρθει από το άτομο. Δεν περιμένω κανένα εθνικό φωστήρα να ηγηθεί. Στην παρούσα φάση, η πολιτική δεν είναι μόνο μιά άσκηση της τέχνης του εφικτού. Είναι πλέον μεταφυσική εργασία και απαιτεί επίκληση της Δύναμης που ξεπερνά τα ανθρώπινα. Κύριε ελέησον. Αν ακόμα βλέπεις στο ελληνικό έθνος τη δύναμη να ξεπεράσει τα εφήμερα, Κύριε σώσε μας.

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Θα φτάσει η ώρα που θα μισούμε ό,τι αποκαλείται ελληνικό

Φιλελεύθεροι ταλιμπάν, μέχρι θανάτου, πρέπει να γίνουμε όσοι ακόμα ελπίζουμε ότι το κράτος της Ελλάδος πρέπει να σωθεί, όντας το φυσικό όχημα του ελληνικού έθνους.

Ακροδεξιοί κρατώντας το Σταυρό (καύχημα όλων των Χριστιανών, σύμβολο αγάπης και συγχωρητικότητας) βιοπραγούν. Αριστεροί αδιάλεκτοι πιστεύουν στην μοναδικότητα της αλήθειάς τους. Νεοδημοκράτες βλέπουν το κράτος σαν λάφυρο μιμούμενοι το παλιό ΠΑΣΟΚ, πάλι διορίζουν τους δικούς τους. Είναι φοβερό, τα αξιώματα εξακολουθούν να τα κρατούν άνθρωποι χαμηλής νοημοσύνης και δίχως ίχνος πατριωτισμού. Πως να πιστεύσεις έτσι στη δημοκρατία; πως να πιστεύσεις έτσι στο νόμο της πλειοψηφίας. Η 3Ε στην Ελβετία, η ΦΑΓΕ στο Λουξεμβούργο. Θα μείνουμε ελάχιστοι, χωρίς φορολογητέα βάση, με εταιρείες χωρίς εξαγωγική δραστηριότητα. Σε τέτοια περίπτωση, εννοείται πρέπει να γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα, με συναίσθηση ότι δεν θα μπορούμε να εισάγουμε τίποτε.   Θα καταναλώνουμε φέτα και ελαιόλαδο. Και δόξα τω Θεώ.


Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Ως πότε θα ανέχεται το κράτος τους τραμπούκους συνδικαλιστές;

Μπαράζ καταλήψεων και επαναλαμβανόμενες απεργίες εισηγείται ο Ν.Φωτόπουλος.

Ο βολεμένος Τσε, της αμαρτωλής ΓΕΝΟΠ, πρώην πράσινος κα νυν πορτοκαλί.

Το ευνομούμενο κράτος πρέπει να το συλλάβει αυτόν που προπαγανδίζει την ανομία και καλεί σε στάση και παρακινεί σε παρανομίες (ΠΚ 184: Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών). Ο άνθρωπος που θέλει να επιβιώσει πολιτικά και σε αυτή του την προσπάθεια μπουκάρει στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και καλεί σε κατάληψη δημοσίων χώρων ήτοι στην παρακώλυση λειτουργίας του κράτους είναι επικίνδυνος για το πολίτευμα.

Αυτή την ανοχή του κράτους να πατάξει την παρανομία, όπως εκφράζεται κι από τους συνδικαλιστές, έρχεται και καπηλεύεται η Χρυσή Αυγή. όχι άλλη ανοχή στην ανομία, από όπου κι αν προέρχεται. Το δόγμα Πάκη πέθανε στην πράξη, η αστυνομία πρέπει να επέμβει.   Φοβούμενοι την μήνιν των αριστερών κονδυλοφόρων και ανταγωνιζόμενοι για ένα θετικό σχόλιο στα παραπολιτικά της Ελευθεροτυπίας πολιτεύτηκαν οι υπουργοί του Καραμανλή. Την χλεύη μας. Ανωτερότητα στο ήθος, πυγμή στις αποφάσεις.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Άλλη μια ιδέα για διδακτορικό

Σύγκρουση ανάσκησης απολύτων δικαιωμάτων υπό το πρίσμα του δικαίου της βιομηχανικής ιδιοκτησίας και συμβατικώς αναληθεισών υποχρεώσεων.

έχω ένα σήμα Χ. υπογράφω συμφωνητικό με τον προγενέστερο δικαιούχο σήματος Χ1  ότι δε θα χρησιμοποιήσω ποτέ το σήμα μου Χ  σε συνδυασμό με αριθμό.

ποιό το αληθινά δεσμευτικό αποτέλεσμα αυτής της ενοχής μου;
δεν μπορώ αποστώ στο μέλλον δημιοργώντας μόνο αξίωση στον προγενέστερο δικαιούχο για χρηματική ικανοποίηση;

η άποψη μου είναι ότι το απόλυτο δικαίωμα στο σήμα, οιονεί εμπράγματο, δεν μπορεί να αποκλείεται ες αεί από μία απλή ενοχή.

Σαν το δημόσιο διεθνές δίκαιο. ότι υπέγραψε ένα κράτος μια σύμβαση, δε σημαίνει πως θα πρέπει εις τους αιώνας των αιώνων να την τηρεί.

Η απόλυτη αρχή της εθνικής κυριαρχίας, όπως και το απόλυτο δικαίωμα στο σήμα υπερισχύουν. Τυχούσα άλλη ερμηνευτική εκδοχή θα περιόριζε αισθητά την αυτοτέλεια του σήματος ως  έννομου αγαθού διακριτού από την δικαιούχο επιχείρηση, αφού η βούληση της τελευταίας (εκφρασθείσα κατά περιορισμό των απορρεουσών εκ του σήματος εξουσιών) θα το ακολουθούσε-δέσμευε ες αεί, πλήττοντας έτσι την καρδιά του δικαίου της βιομηχανικής ιδιοκτησίας, ήτοι την αυτοτέλεια του δικαιώματος ως ανεξάρτητου περιουσιακού αγαθού.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

όλοι μαζί μπορούμε για μιά αδέσμευτη Ελλάδα

humiliation of national honor is a delicate task: from PIGS to GIPSI
the key is budget surplus. 
patriotism lies in making your country strong enough to overcome external pressure. Then you have the option of defaulting, an intimidating prospect for capital markets. There should be no ideological borderline segregating Greeks in this respect.
 Το βροντοφωνάζω: έχει δίκιο ο Τσίπρας όταν μιλά για νέο εθνικό παραγωγικό σχέδιο. Εκεί κρύβεται η ισχύς. 
Με προσεκτικά όμως βήματα και με επίγνωση ότι οι καλές μέρες ήταν τεχνητές, εύκολο δανεικό χρήμα από το εξωτερικό που το φορτώθηκαν οι επόμενες γενιές ως χρέος.
Μαζί μπορούμε. Δεν υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί σε αυτό τον αγώνα. Δεν υπήρξαν στους μακεδονικούς αγώνες, δεν υπήρξαν στο ηπειρωτικό έπος. Η ισχύς είναι στην ένωση των δυνάμεων. Στην αποφασιστικότητα. Στην εξωστρέφεια. Στη διπλωματία.

Τα εκατομμύρια του Άκη πλήγωσαν πολλούς. Τους έκαναν να χάσουν την πίστη τους στην πολιτική ελπίδα. Τους έστρεψαν στα άκρα. Είναι η ενστικτώδης αντίδραση του καταπιεσμένου. Ας το περάσουμε το στάδιο αυτό.

Τώρα θέλει λογική ανασυγκρότηση. Μπορούμε. Όχι με άναρθρες κραυγές, αλλά με πίστη και ελπίδα. Και πολλή δουλειά (α ρε μακαρίτη Έβερτ, το είπες προεκλογικά το 1996. Δουλειά, Δουλειά, Δουλειά, μαζί με το Καρδίτσα, Καρδίτσα)

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Ιδιωτικά Πανεπιστήμια τώρα

Κάθε χρόνο "εκπαιδευτικοί" μετανάστες ελληνικής υπηκοότητας παίρνουν τον ακαδημαϊκό τίτλο που ζητούν σε αμφίβολης ποιότητας βαλκανικά ακαδημαϊκά ιδρύματα. Εκατομμύρια ευρώ χαμένα από την ελληνική οικονομία, ΤΗΝ ΩΡΑ που διδακτορικοί και μεταδιδακτορικοί έλληνες φωστήρες ζητάνε μιά θέση να διδάξουν, να φωτίσουν τις επόμενες γενιές. ΈΛΕΟΣ! Στοπ επιτέλους στο μονοπώλιο των δημοσίων πανεπιστημίων. Βάλτε τα σε καθεστώς ελεύθερου ανταγωνισμού. Δεν βαρεθήκατε απεργίες, αποχές, μαγκιές φοιτητοπατέρων και καθηγηταράδων, το αλισβερίσι στα διδακτορικά; Την απόλυτη εξουσία του Καθηγητή; Τον πόνο τόσων φοιτητών που παρατούν το διδακτορικό τους στον 6ο και τον 7ο χρόνο, όταν καταλαβαίνουν πως έπεσαν θύματα της κοροϊδίας των καθηγητάδων;

Τα ελληνικά πανεπιστήμια σε πλήρη απαξία. Όχι για το επίπεδο της γνώσης που προσφέρουν. Σε αυτό, από προσωπική εμπειρία, δεν υπολείπονται.. Αλλά η αγορά των ιδιωτικών πανεπιστημίων που θα μπορούσε σημαντικά να συνεισφέρει στο ΑΕΠ της χώρας και να βελτιώσει το προφίλ της ως χώρος επιστημονικής κατάρτισης των κορυφαίων μυαλών της περιοχής είναι γελοίο να μένει κλειστή λόγω ιδεολογημάτων. Ας τα ξεπεράσουμε κι ας δώσουμε σε όσους το επιθυμούν τη δυνατότητα να σπουδάσουν στην Ελλάδα αυτό που πραγματικά θέλουν και να αποκτήσουν ομότιμους τίτλους με αυτούς των δημοσίων πανεπιστημίων. τέλος στην προπαγάνδα και την τρίχα που γίνεται τριχιά. Πιο πολύ εμπιστεύομαι μιά ιδιωτική επιχείρηση παρά το ελληνικό δημόσιο.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Τρεις άτακτες σκέψεις

α. Η αριστερά εκμεταλλεύτηκε το ΠΑΣΟΚ, παρά το ΠΑΣΟΚ την αριστερή διάθεση των Ελλήνων.ο Αντρέας ξεπέρασε τον αντικομμουνισμό του πατέρα του.

β. Ο Καραμανλής ο βραχύτερος (κατά Γιανναρά) πήγε κόντρα στους Αμερικάνους, έστω με αγαθές προθέσεις προάσπισης του εθνικού συμφέροντος. Ήταν όμως έτσι; Ένας πολιτικός με θητεία σε πανεπιστήμιο που σου διδάσκει πως να τηρείς τις ισορροπίες στις διεθνείς σχέσεις θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός. Η χώρα βυθίστηκε στη δίνη της κρίσης επειδή άφησε τη διοίκηση στο Γιώργο. Είχε όρια ο Καραμανλής. Κυρίως δεν πίστεψε στο μεγάλο πάντρεμα. Στη δυνατότητα της Ελλάδας να γίνει κουμπάρα στο γάμο που θα επαναφέρει την υφήλιο σε καιρούς ειρήνης. Και στη δυνατότητα να πείσει τις ΗΠΑ πως η ανάπτυξη περιφερειακής δύναμης στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου μόνο τα δικά τους συμφέροντα βλάπτει. Δεν είναι δυνατόν να κάνεις νάζια στις ΗΠΑ. Δεν είναι άσκηση μαγκιάς και εξυπνάδας η διακυβέρνηση μιάς χώρας. Εξήγησε για το βέτο; Έδωσε παραδείγματα απτά προπαγάνδας; Έπεισε; Τις βάσεις του NATO γιατί της αφήσαμε να γίνουν στα Σκόπια, μιά χώρα που έζησε εμφύλιο το 2001; Γιατί δεν πείσαμε / πιέσαμε τις ΗΠΑ να τις κάνουν στην Ήπειρο ή σε άλλη ελληνική περιοχή (ήτοι εντός της επικράτειας συμμαχικής χώρας);

[έχω μία υποψία: κι ο Καραμανλής υπέκυψε μέσα του στην αριστερίζουσα επικρατούσα άποψη ότι οι ΗΠΑ φταίνε για όλα μας τα δεινά. κι αναλήθεια και ιδεολογική υποταγή της αστικής τάξης στο μετεμφυλιακό σύνδρομο ανωτερότητας των αριστερών - Overturning this mentality is the key to establish a pro-active, aggressive, entrepreneurial new Hellenic spirit]

γ. Ισραήλ, Κύπρος, Κρήτη. Σε ευθεία, Με Ρώσους κι Αμερικάνους μέσα. Έτσι you contain ottoman imperialism.  u need a patriot to take the lead. Samaras got his opportunity. Will he materialize his capacity?

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Η μεγαλύτερη κατάρα των καιρών που ζούμε

δεν είναι η ανέχεια,
δεν είναι η οικονομική δυσκολία,
δεν είναι ο τραυματισμένος εγωϊσμός των Ελλήνων.

Είναι η άνοδος μας κοσμοθεωρίας μίσους, φόβου και μηδενικής ανοχής. Μιάς αμυντικής κοσμοθεωρίας. Κλειστής. Περιχαρακωμένης.

Είναι η κατάργηση στην ψυχή πολλών συμπατριωτών του αισθήματος αλτρουισμού, της αβρότητας. Σκληραίνουμε αντί να μαλακώνουμε.  Φωνάζουμε αντί να συνδιαλεγόμαστε.

Ο εθνικός διχασμός είναι εδώ. Δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή, ο λόγος όλης της αντιπολίτευσης είναι λόγος φοβικός, ελάχιστα δημιουργικός.

Βλέπω λύση. Πολιτική. Νέος σχηματισμός στο κοινωνικό κέντρο με ομοψυχία δυνάμεων από το  ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τη διαλεκτική Αριστερά. Φιλελεύθερος λόγος. Επιστημονικός, τεχνοκρατικός, πατριωτικός. Με έντονες κοινωνικές ευασισθησίες. Αλλά και μεταρρυθμιστική συνέπεια και αποφασιστικότητα. Ζούμε οριακές στιγμές. Αρχαιοελληνική τραγωδία, με ήρωες και θύτες. Deus ex machina δεν υπάρχει.

Η μη κομμουνιστική αριστερά έχει πλέον εναποθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ  την ελπίδα της για εξουσία. Η ασυμβίβαστη δεξιά βρήκε τον καμμένο της. Τα άκρα είναι άκρα.

Οι συμπληγάδες θα μας συντρίψουν τους μετριοπαθείς αν δεν ενωθούμε. Είναι τόσο προφανείς αυτές οι διαπιστώσεις, αδιανόητο ότι δεν γίνονται αντιληπτές. Τέτοια ακρισία; Η ελίτ έχει υποχρέωση να παιδεύσει. Αν δε θέλει να παιδευτεί ο κόσμος; Κατρακυλά μαζί του. Η πλατωνική και αριστοτέλεια Ιδανική Πολιτεία μπορεί να εφαρμοστεί μόνο αν υπάρξει συνειδητή υποταγή στο φιλόσοφο-βασιλιά.Είναι μεταφυσικό, σαν το απαύγασμα της χριστιανικής φιλοσοφίας: ΕΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ
 

Άλλως,
Δειλοί
, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Is the American world order (ordo seclorum) worth preserving?

For all its failures, its fallacies, its apparent and irritating inconsistency, it is still the unprecedented era where a significant share of world's population enjoy social benefits, access to material goods, peace and freedom of speech.

Darwin's evolution theory does not seem convincing in the international relations arena. We have not reached this level of development simply because it was the 'natural', evolutionary one-way to go. Nor were the technological innovations a 'natural' result of time.

What would the world have been for Christians if the atheist Soviet regime had prevailed? What would the world have been for black people. for Jews, if Hitler had prevailed? What will the world be for free thinkers, philosophers, if an autocratic novus ordo seclorum emerges?

I take an example from Greece. The journalists' deontology panel, where members of the radical left opposition part Syriza are the majority, condemned a colleague of theirs, a journalist (!), because his ideas and articles allegedly promoted neoliberal policies that could diminish labor rights. No further comments are required. free speech condemned by journalists.

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Η λαϊκίστικη προσέγγιση της κατά Τσίπρα Αριστεράς

Η αποκατάσταση της νομιμότητας και η επικράτηση αισθήματος ασφάλειας, ως πολιτική, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ. 

Η άκρατη ιδεολογική επικράτηση της Αριστερής ιδεολογίας (ιδεοληψίας μάλλον) μεταπολεμικά στην Ελλάδα είναι αυτή που επανέφερε με τον πιο βίαιο και απεχθή τρόπο, ως αντίδραση, την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής. Φιλελεύθεροι και Μετριοπαθείς ενωθείτε γιατί οι Συμπληγάδες θα μας συντρίψουν

Ηα παρούσα θα είναι μια ανοιχτή ανάρτηση που θα ενημερώνεται τακτικά, κάθε φορά που αντικρύζω πρωτοφανή λαϊκίστικη αντιμετώπιση τρεχόντων ζητημάτων από το ΣΥΡΙΖΑ. Ο ελληνικός λαός τρέφεται από τον λαϊκισμό, το απέδειξε πρόσφατα με την κατά Καμμένο υπερβολικά δεξιά ψήφο και με την απομάκρυνση του από το σοβαρό ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου.

1. Λαθρομετανάστευση: στην προσπάθεια του Δένδια για την απομάκρυνση των παρανόμων λαθρομεταναστών με επιείκια και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματά τους, ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπέλυσε κορώνες για βάναυση  δήθεν ρατσιστικήαντιμετώπιση. Ένα μέτρο που ανακουφίζει τους πολίτες της χώρας και επίσης αφαιρεί πολιτικό έρεισμα από ακραίες φωνές, πάλι βρίσκει αντιμέτωπους τους ευαίσθητους αριστεούς. Λες και η ευαισθησία είναι αποκλειστικό προνόμιο των αριστερών. Υποκρισία, ειδικά αν θυμηθούμε το σταλινικό ιδεώδες.

2. Αγροτική Τράπεζα: Η τράπεζα των κουμπάρων. Πτωχευμένη με επενδύσεις σε δομημένα ομόλογα που έμπαιναν μέσα. Αντί για καλόπιστη κριτική, πάλι κορώνες για δήθεν εσπευσμένη ιδιωτικοποίηση την οποία, άκουσον άκουσον, θα ακυρώσουν ως κυβέρνηση. Σύντροφοι, το Γόρδιο δεσμό τον κόβεις, δεν τον λύνεις. To be continued and updated on a regular basis.

3.19/8/2012 - περιστατικό ομηρίας υπαλλήλων ΣΔΟΕ από κατοίκους της Ύδρας: Ο Σύριζα καταγγέλλει αυταρχισμό σε ακόμα μία περίπτωση εφαρμογής του νόμου. Το κόμμα αυτό κινείται εκτός συνταγματικής πορείας:  «Ανόητη και πολυδάπανη παράσταση επίδειξης κρατικής και κυβερνητικής πυγμής, με εντελώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και με γελοιοποίηση της χώρας μας διεθνώς» χαρακτήρισε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Θοδωρής Δρίτσας, τα γεγονότα της Ύδρας.

4. 17/9/2012  ΔΕΘ. Σε ερώτηση του Χρήστου Τελίδη, ανταποκριτή του Έθνους στη Θεσσαλονίκη, για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους και με αφορμή το παράδειγμα της παραπαιδείας, ο κ. Τσίπρας  συνέδεσε την ένταση της πειθαρχικής αντιμετώπισης τέτοιων κρουσμάτων με το γενικότερο μισθολογικό επίπεδο των δημοσίων υπαλλήλων: «Το πρώτο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι ο εκπαιδευτικός να ζει με αξιοπρέπεια. Και όταν φτάσουμε στο επίπεδο αυτό θα πρέπει να είμαστε πάρα πολύ αυστηροί στην τήρηση της νομιμότητας (...) Όταν τον εξαθλιώνεις πρέπει να βρει έναν τρόπο να ζήσει. Ακόμα και στην περίοδο πριν από την κρίση όλοι ξέραμε ότι υπάρχει το πρόβλημα της παραπαιδείας». Δηλαδή κι οι γιατροί να παίρνουν φακελάκι και οι εφοριακοί μίζα; Αντί να πει ο κ. Τσίπρας να φορλογούνται για αυτά τους τα έσοδα, δίνρι στους καθηγητές συγχωροχάρτι. Δεν μπορεί να ανεχθεί την επέμβαση των δυνάμεων της αγοράς, έστω για αυτό το τόσο διαδεδομένο φαινόμενο; Ποιό είναι τέλος πάντων κατά τον κ. Τσίπρα το αξιοπεπές επίπεδο διαβίωσης που μέχρι να το φτάσουν οι δημόσιοι λειτουργοί επιτρέπεται να παρανομούν;

Είναι ανατριχιαστικό το παράδειγμα γιατί εμπεριέχει μέσα του όλο το αδιέξοδο της άρνησης της φιλελεύθερης οικονομίας της αγοράς. Και δημόσιος υπάλληλος και συνγωνιζόμενος με τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς και φοροφυγάς. Αλλά κατά τον κ. Τσίπρα "δικαιολογημένα αμαρτωλός".

5. 2/11/2012: Στην ειλικρινή δήλωση διαπρεπού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης) ότι το κόμμα του δεν είναι έτοιμο να κυβερνήσει, ο Παπαδημούλης απάντησε ότι τα στελέχη του κόμματος πρέπει να προσέχουν τις δηλώσεις τους. Καμί ελευθερία λόγου και έκφρασης. Προσοχή παιδιά γιατί η εξουσία πλησιάζει, μη βάλουμε κανένα αυτογκόλ. Κι η αριστερά μπλεγμένη στα δίχτυα της εξουσίας κάνει λογοκρισία στα στελέχη της. Δε θέλω να φανταστώ τι κυνήγημα θα πέσει σε όσους δεν είμαστε αριστεροί και δε θέλουμε να γίνουμε αριστεροί.

6. 11/11/12:  Κι όμως ο Τσίπρας δε διέγραψε το βουλευτή Λαφαζάνη που απείλησε τη σωματική ακεριότητα συναδέγων του:
«Αν θεωρείτε τους εαυτούς σας έντιμους, ελάτε ΝΑ ΨΑΧΤΟΥΜΕ…. αυτοί που περάσαμε από κυβερνητικά κόμματα, από το 1974 μέχρι και σήμερα τι είχαμε και τι έχουμε…. ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ…..ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΤΟΛΜΑΤΕ!!!
ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΤΕ κύριοι και κυρίες που ΥΠΟΓΡΑΨΑΤΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, να περάσετε από ειδικό δικαστήριο… αυτό σας εύχομαι κι εγώ προσωπικά, παρά να βρείτε ορισμένοι από εσάς το τέλος του πρεσβευτή των ΗΠΑ πριν λίγους μήνες στη Λιβύη. ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΤΥΧΗ!!!»
Τα παραπάνω είπε στο ελληνικό κοινοβούλιο, στο βωμό της Δημοκρατίας, ένας Έλληνας βουλευτής. Ο αδερφός του ηρωϊκού Αλέκου Παναγούλη, ο Στάθης Παναγούλης.
Απείλησε δηλαδή με κρεμάλες και λιντσάρισμα τους βουλευτές που ψήφισαν το Μνημόνιο. Και μάλιστα αποφάσισε να κάνει και μαθήματα δημοκρατίας. Αυτός που έφτιαξε το όνομά του σε βάρος του αδερφού του και αφού πέρασε από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα κάνει τώρα στάση στο ΣΥΡΙΖΑ.

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Anglosaxon (American) Orientation or European Orientation?

You have to look back to a state's history to determine the allegiance it owes to sustain.

Isolated, thousands of miles away, the US priorities in the greater Balkan territory have proven to be more friendly to Greece than the European ones. I will take as example the Smirni Holocaust and World War II paradigms. In the end of the Great War (WW1), Greece's territorial aspirations on the Minor Asia land occupied in part by Greek nationals, in Anatolia (Cappadokia, Cilicia etc) were left unfulfilled.  Greek army marching in Minor Asia inland, was left unsupported, while both the former Allies and of course Stalin's Russia  began to provide artillery to the revolted Turks under Kemal's leadership.Major atrocities occured at the time against non-turkish nationals of the collapsing Ottoman Empire that transformed to the Turkish Republic.The US Navy at the time helped the Greek evacuation of Minor Asia in what could be politically correct called a 'massacre', left aside the 'G' term.n Italians, French and Russians took a straightforward position on the side of Turks.Germany had lost the War, but the Sultan was an ally of them. The British were involved in the Palestine Mandate, had little interest in Syria and SouthWestern Minor ASIA, which was Greece's main points of interest.

On the second paradigm, what could one plausibly say? If Greece were to find a historical ally in the European continent that is only France. the British also played a significant role in the post WW2 developments in the state. However, they retreated and left the US to support the liberal order in Greece. De Gaulle and Adenauer are no longer here. The vision of a solid, European confederation is fading, may be even already dead.

If our political elite has a vision for the country, it has to develop a geopolitical strategy containing the Turkish apparent imperialism. It is somehow intrinsic to the Turkish mentality to re-establish their Ottoman Empire. Against such developing economy, Greece has to stand on the side of the US interests and contain the aspirations of its neighbors for a new sphere of influence. It is interesting to note that Brazil and India have no such expansive ambitions. A new world order where the developing economies will start to ask for more resources coming from their neighborhood and inherently from a recognition of their power or their power projection at least, would be harmful to Greece. It stands in the west of Turkey, South of Russia, east of the Reich. If not a battlefield, it will be close to one.

Shia against Sunis, Syria, Turkey, Saudi Arabia, Iran of course, all are involved. The birth of a new state Kurdistan would be more than helpful at the time.

A Greek-US-Israel alliance seems to be strategically the one that can contain regional powers from asserting themselves as major powers in the region and thus demand "land and water", as our history tells.

My vision would be to bring the Russian interests in line with the said alliance. The Chinese industry is expanding using German equipment and technology. It is so apparent that it is the Sino-Germanic alliance that will be the next to project itself as the world;s major economy and superpower.

Greece is a small country; it can nevertheless still be heard in fora. And we owe the allegiance to the liberal world order created and sustained by the US.  Non-ordinated thoughts having read "The World America Made" by Robert Kagan.




Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Χαλυβουργική και Αντώνης Σαμαράς

Κάποιος φαίνεται ότι το έχει βάλει προσωπικό στοίχημα να μην αφήσει να πεθάνει η χώρα. Μπράβο Αντώνη. Στέκομαι πάντα κριτικά απέναντι στις κινήσεις σου, όμως σήμερα έδωσες ρέστα. Με προσωπική σου παρέμβαση λένε τα δίκτυα ενημέρωσης ότι άνοιξε η Χαλυβουργική. Η αποθέωση του αυτονόητου στην Ελλάδα του μετρίου. Ας είναι κι έτσι, έδωσες δείγμα γραφής.

Η ΜΕΤΚΑ του Μυτηλιναίου, εταιρεία  με σαφείς εξωστρεφείς διαθέσεις, έδωσε αύξηση στους εργαζομένους της. Τώρα θα πούνε, πόση αύξηση; πολύ, λίγη; ψίχουλα;

Μα δεν είναι αυτό το θέμα. Μπορούμε, αλλά πρέπει να είμαστε μαζί. Εχθρός φίλε αριστερέ δεν είναι ο ιδιοκτήτης της Χαλυβουργικής. Ένα μυρμήγκι είναι μπροστά στον αντίστοιχο Γερμανό ή Κινέζο ή Ινδό βιομήχανο.

Εργοδοσία και εργατιά μαζί για τη νέα Ελλάδα. Αυτή του σιασια-ληστή τελείωσε. Πάμε για νέο μοντέλο. Ο φιλελευθερισμός δε λέει κάτι άλλο. Δεν επιβάλλει δουλεία, μία ελευθερία στο επιχειρείν ζητά. Γιατί σε τελευταία ανάλυση ο κεφαλαιοκράτης έχει μόνο το κόστος ευκαρίας να φοβηθεί. Ας τον κάνουμε μόνος του να ασπαστεί ένα άλλο ηθικό κανόνα, μία άλλη φιλοσοφία: τη ναπολεόντια ισότητα, το αριστοτέλειο μέσον.

Τον υπέροχο Χριστιανικό κανόνα των ταλάντων: πήρες δύο, οφείλεις να φέρεις τρία. και δύο να φέρεις πίσω, είσαι μηδέν. ολα είναι χαρίσματα. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Η τελευταία ευκαιρία - The last chance - Die letzte Chance - La chance derniere

Νοσεί η κυβέρνηση κι η χώρα μαζί, ενώ αδειάζει με ταχύτητα η κλεψύδρα.

Το μόνο αληθινό όπλο που έχει η χώρα είναι γρήγορα να σχηματίσει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Το έχει πει σε αποστροφή του λόγου του κι ο Τσίπρας.

Greece would only have a leverage in any negotiations to come, if it manages quickly to demonstrate a surplus in its budget. As long as the country is dependant on cash to come, internal devaluation policies will continue. It is a national fiscal goal.

A new civil party must then be formed bringing to an end the everlasting reign of the political elite that was saved in the last elections. Patriotism naked from metaphysical supra-nationalistic obsessions must prevail.

It may be Tsipras,call it liberals, call it whatever. Hope will only be generated once the political equilibrium is restored. I consider myself a moderate liberal. I do not like the fact that under the circumstances the right-wing parties once again managed to be first. If it were not for the Kammenos voters, ex followers of New Democracy that found refuge to a hybrid, Tsipras would now be governing. Tsipras. Not Cheap-rush. I am not sure that the -poulos team possess more patriotism reserves. We are still so low in reforms. On the other hand, I was fascinated by the idea of expropriation. The current value, fair and equitable of the ex public sector utility enterprises as going concerns (OTE, DEI, Ethniki Bank) is NOTHING! But still nobody seemed to be willing to talk about this prospect else than Tsipras. Professor Fortsakis used to repeat emphatically: The EU Treaty is indifferent as to the ownership status of enterprises; they just have to comply with the antitrust rules and stay off state aid. Private power market undertakings collapsed.

It's not about the currency: they want to but the country for free. The -poulos team (Nicolo, Spilioto, Avramo) has not yet opposed to anything. It is still under discussions whether the bank recapitalization funds will be added or not to the public debt, sth that was agreed for Italy and Spain. Common!

I would sacrifice one of my eyes just to be present in Brussels. Just to get that 200blns out of the state's debt.

Expropriation is permitted. Just pay the fair and equitable value of the enterprises as GOING concerns. OTE and Ethniki had a plan to conquer the Balkans market. Even if green economy is a goal for the years to come, I would stay with lignite for as long as the country had reserves. We are not a major economy, we have no heavy/polluting industry, we are not to blame for the climate change.

The Coast Guard and the Police hired sth like 1,000 law graduates. For what?

These are non-ordinated thoughts in a state of confusion and aphasia. Why do we move as turtles? We need to rush. September is going to be tough. ECB is holding a bond of great value maturing in September. Default is taken for granted. But, we still have two months. It's sufficient of we act quickly. There is nothing I suggest. Just alarming myself.  

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

The comptroller

http://a-kakies.blogspot.gr/2012/03/blog-post_14.html

The Comptroller


The sky is a yard full of blood, with just a few snowflakes.

I tightened my belts, i need to check the stars again.

Being a heir of birds, I am burdened to fly even if my wings are broken.

(my translation of Miltos Sachtouris' poem)

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

burdened by the duty

you sense it, you see things that others do not.
you try to be modest, you keep quiet.
you sometimes need to shout though.
you do not expect to be respected. you do not even ask for it.you do not give a dime actually.

a sense of duty pervades your very existence.
you need to speak your mind.
you need to take it out.
you are not the Pope. you are not Socrates.
but you have to speak your mind.
do you need to be proschematic? or do you need to keep the pretense?

Not any more.
you'aint gonna live for ever. It's your life.
your ideas, your prognosis. These are not yours. These are a gift.
You have to share these. You were given the chance to educate yourself.
this is a privilege that others did not enjoy.

I hate violence. I hate populism. I wish to exercise critique. 

Being a heir of birds, as Sachtouris wrote, I am obliged to fly even with broken wings.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Η ευτυχής συνάντηση - Το όραμά μου

http://news.in.gr/world/article/?aid=1231201113
Η Ρωσία είναι ακόμα αδύναμη. Αλλά σε βάθος χρόνου, η συμμαχία ΗΠΑ Ρωσίας θα επαναφέρει τον κόσμο σε περιόδους ειρήνης και ευημερίας. Αντίπαλοι θα είναι Κινέζοι και Γερμανοί που ακολουθούν το ίδιο οικονομικό μοντέλο ΥΠΕΡπαραγωγής και ΥΠΟκατανάλωσης. 
 Oι αντιθέσεις ανάμεσα σε αυτά τα δίπολα είναι δομικές και ψυχολογικές. Ανεπιφύλακτα υπέρ του αγγλοσαξωνικού κόσμου, κόσμου ελευθερίας. Η σύμπτωση των συμφερόντων του με τη Ρωσία, κόσμου πνεύματος, κι η επικράτηση απέναντι στον κυνισμό Γερμανών και Κινέζων θα είναι ευτύχημα. Αυτή την προσέγγιση δεν την αποδέχεται ο βαθιά συντηρητικός αμερικανικός κορμός της Ουάσινγκτον, κολλημένος σε ψυχροπολεμικά σύνδρομα. Οι νέες γενιές θα δώσουν τη λύση.
'Οσο  υπερφιλόδοξο κι αν ακουστεί, αυτή είναι η μόνη σκέψη και συνεισφορά που θα μπορούσα να δώσω αν ποτέ έκανα το βήμα. Να φωτίσω τα σημεία προσέγγισης. Η χαρά της ζωής, η διάχυση του πλούτου σε πολλούς, η πίστη στην αγάπη και τη ελευθερία του ατόμου είναι βασικά σημεία. Λιγότερη τάξη σε κεντρικά καθορισμένους σκοπούς. Σαφέστατα η πολιτική είναι μια άσκηση ψυχολογίας. Θέλει υπομονή και επιμονή. Αλλά στο τέλος η ισορροπία θα αποκατασταθεί. 

Αφορμή για τις παραπάνω σξέψεις μια είδηση για συνάντηση Πούτιν Ομπάμα. Ο τελευταίος είναι τόσο απαραίτητος. Ε'ίναι ευτύχημα που έχει αυτός τα κλειδιά του Λευκού Οίκου. Μορφωμένος και μετριοπαθής. Χαρισματικός.

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Ιδέες για διδακτορικό

Στα αντικείμενα της επιστήμης που έχω θητεύσει έως τώρα:

Διεθνείς Σχέσεις: Ο πόλεμος εξακολουθεί να αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα ως θεμιτό μέσο επίλυσης διεθνών διαφορών. Απόδειξη προς τούτο, η επιμέτρηση ποινών σε εγκληματίες διεθνούς δικαίου. Εξηγούμαι: Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία, στο οποίο εργάστηκα, επεφύλλασε στο ποινολόγιό του διαφορετική (πιο επιεική) μεταχείρηση σε εγκληματίες πολέμου, σε σύγκριση με εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας, για εγκλήματα (όπως ανθρωποκτονίες) που συνίστανται στην ίδια αντικειμενική υπόσταση (δηλαδή, τα αντικειμενικά στοιχεία τους, πχ, η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής ταυτίζονται). Άρα ο πόλεμος αποτελεί κατά την άποψη των διεθνών δικαστών, που αποτελούν έκφραση της κείμενης μέσης αντίληψης της διεθνούς κοινότητας) ελαφρυντική περίσταση που μειώνει την απαξία του εγκλήματος. Άρα ο πόλεμος, ως κατάσταση, αν και δεν άγει σε αθώωση, άγει σε ελαφρύτερες ποινές. άρα, ο πόλεμος, αυτός καθ' εαυτός, δεν αποδοκιμάζεται πλήρως από την διεθνή κονότητα.

Νομική/Οικονομία/Επιστήμες Υγείας: Ο άτεγκτος κανόνας ότι τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας έχουν εικοσαετή διάρκεια προστασίας είναι αναχρονιστικός. Προστατεύει το ίδιο αδιακρίτως τα φάρμακα, τα μηχανικά επινοήματα (μια εφεύρεση της Apple για τη διαύνδεση εφαρμογών), ακόμα και ένα ποτιστικό σύστημα. Ειδικά στο θέμα των φαρμακευτικών ευρεσιτεχνιών, οφείλειο νομοθέτης να υιοθετήσει ένα σύγχρονο οικονομικό μοντέλο, μια συνάρτηση των δαπανών έρευνας, της ωφέλειας των δημοσίων ταμείων από ένα φάρμακο που μειώνει τις δαπάνες νοσηλείων κ.α. προκειμένου να αποδώσει μια προσαρμοσμένη χρονική διάρκεια προτασίας ad hoc, ξεχωριστή για κάθε φάρμακο. Δεν είναι δυνατό να προστετεύεται το ίδιο ένα φάρμακο που γιατρεύει την ελαττωμένη ικανότητα όσφρησης με ένα αντικαρκινικό φάρμακο που επιμηκύνει το προσδόκιμο επιβίωσης. Μια οικονομική προσέγγιση θα έδινε κίνητρο για πιο στοχευμένη κατανομή δαπανών έρευνας.

Νομική/Εμπορικό Δίκαιο/Οικονομία: Η αποζημίωση πελατείας, την οποία δικαιούνται κατά τον τερματισμό της οικείας εμπορικής σχέσης οι εγχώριοι αντιπρόσωποι/διανομείς αλλοδαπών οίκων, επίσης δεν είναι λογικό να είναι η ίδια (το μέσο ετήσιο καθαρό κέρδος των τελευταίων πέντε ετών) για όλους. Σε συμβάσεις με αντικείμενο προϊόντα με μηδενική παρουσία στην ελληνική αγορά πριν την έναρξη της σύμβασης εμπορικής αντιπροσωπείας/διανομής, είναι λογικό να δίδεται μεγαλύτερο κίνητρο στον τοπικό επιχειρηματία που αναλαμβάνει μεγαλύτερο εμπορικό κίνδυνο. Και πάλι μια οικονομική προσέγγιση που θα λάμβανε υπόψη τα διαφημιστικά έξοδα, τα έξοδα ανάπτυξης δικτύου διανομής, καθώς και την προοπτική συνέχισης του ίδιου κύκλου εργασιών από το νέο αντιπρόσωπο/διανομέα (π.χ., σε περιπτώσεις πλήρους κοινοποίησης του πελατολογίου και ρήτρας μη ανταγωνισμού) και θα προσάρμοζε με συναρτησιακή σχέση την εκάστοτε αποζημίωση πελατείας θα έδινε σαφώς περισσότερα κίνητρα σε τοπικούς εμπόρους να αναλάβουν την εισαγωγή νέων προϊόντων, άγνωστων στην εγχώρια αγορά.

Ελπίζω να έχω το χρόνο να αναπτύξω μία από τις ως άνω ιδέες.

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Η ελεγεία ενός ταξιδιού

- Είναι αμαρτία; Πιστεύω ακράδαντα στην ύπαρξη του Θεού.
- Δεν είναι αμαρτία. Είναι μια διανοητική δοκιμασία.

Ως υπόθεση εργασίας, ας σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει Θεός. Πως θα ήθελα να ζήσω, να πολιτευτώ, να επαγγέλομαι. Ποίον κανόνα θα επέλεγα να ρυθμίσει τη ζώη μου; Ο ωφελιμισμός του Μπένθαμ και ο καθολικός νόμος του Καντ με ελκύουν.

Πρέπει εξαρχής να παραδεχτώ ότι δεν μπορώ να απεκδυθώ πλήρως των εσωτερικών μου πεποιθήσεων, του ασυνείδητου, της βαθιά χριστιανικής μου παιδείας. άρα είναι προκαθορισμένο ότι θα αποτύχω στη δοκιμασία μου; Ίσως. Δεν μ' ενδιαφέρει. Θα προσπαθήσω να βρω τον κανόνα. Τον κανόνα του Στέλιου. Πιστεύω τελικά ότι θα επέλεγα ως μέτρο την ικανοποίηση. Θα έπραττα, προς μεγιστοποίηση της ικανοποίησής μου. Με ικανοποίει να πιστεύω ότι οι άλλοι (έννοια που θα αποσαφηνιστεί παρακάτω οσον αφορά τον κανόνα μου, αλλά και έννοια τα όρια της οποίας θα καθορίζει ο εκάστοτε παρατηρητής για τον εαυτό του) επικροτούν τις πράξεις μου αντικρύζοντάς με.

(Παρέκβαση: έχω διακρίνει σημεία αυτισμού στη λογική μου. Θυμάμαι μικρός ότι πίστευα ότι είμαι ο εκλεκτός, the chosen one. Κι ότι μία ημέρα θα με καλούσαν σε ένα αστυνομικό τμήμα, μάλλον την ημέρα που θα έβγαζα την ταυτότητά μου, και θα μου αποκάλυπταν το μεγάλο μυστικό. Ότι η ζωή όλων των άλλων ανθρώπων κινείται γύρω από τη δική μου. Δε μπορώ να επανεφέρω στην μνήμη μου πότε και για ποιό λόγο εγκατέλειψα αυτήν την ιδέα-σκέτη εμμονή. Κάτι δεν μου κόλλαγε κάποια στιγμή στη λογική της ιδέας. Μου έμεινε όμως η βεβαιότητα ότι όλοι οι άνθρωποι ξέρουν τι πράττω, απλά αγνοούν τα κίνητρά μου).

Η επιδοκιμάσία τους, ή ακριβέστερα,η εικαζόμενη επιδοκιμασία τους με γεμίζει ικανοποίηση.

(Παρέκβαση δεύτερη: Η Ειρήνη πιστεύει ότι όλοι οι φίλοι μου είναι "ιδιαίτεροι" χαρακτήρες. Αυτή η παρατήρησή της είναι πολύ σχετική με όσα γράφω. Η Ειρήνη πίστευε πως πάντα έκανα παρέα τους πιο παράξενους και μοναχικούς χαρακτήρες γιατί δεν ήθελα να μένει κανείς άνθρωπος χωρίς συναναστροφή). έχει ένα δίκιο. Πάντα με έλκυε το μοναχικό άτομο. Η Ειρήνη αναγνωρίζει ότι αυτό ήταν το χαρακτηριστικό της που μου τράβηξε την προσοχή (η αλήθεια είναι ότι αυτό ήταν ένα από τα χαρκτηριστικά της που μe προσέλκυσαν).

Δεν ήθελα ποτέ να απογοητεύσω κανένα άνθρωπο. Οι μοναχικοί από εμένα ζητούσαν την παρέα. Δε θα μπορούσα να τους αφήσω χωρίς να ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους. Πώς αλλιώς θα κέρδιζαν οι πράξεις μου την επιδοκιμασία τους; Θα με περιφρονούσαν.

Η εικαζόμενη επιδοκιμασία των άλλων. Ένα δυναμικό σύστημα αλληλεπιδραστικής ηθικής και αισθητικής. Οι Άλλοι δεν είναι η κόλασή μου, όπως αντίθετα μονολογεί απεγνωσμένα ο ήρωας του Σατρ (στο σπουδαίο έργο του "Κεκλεισμένων των θυρών"). Οι Άλλοι είναι ο Παράδεισος μου. Εντάξει, τελειώνοντας το παραδέχομαι. Απέτυχα. Το πόρισμά μου δεν είναι παρά μία αντιγραφή της τριωδικής ευαγγελικής περικοπής της Κρίσεως.

3/3/2012 - Σκέψεις άτακτες σε ένα ταξίδι επιστροφής.
Στυλιανός Αναστασίου Μάλλιαρης - ΣΑΜ

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Η Μεγάλη Ιδέα και το καθήκον

Σε εντελώς άσχετη στιγμή, παραμονές Χριστουγέννων 2011, την ώρα που οι μισοί δεν την πολυ-βγάζουμε κι οι άλλοι μισοί φοβούνται το φάντασμα της δραχμής, σκέφτηκα πόσο πολύ θα ήθελα να φωνάξω για την ιδέα μίας νέας Μεγάλης Ιδέας για τους Έλληνες. Η προηγούμενη μας τελείωσε με φιάσκο και ξεσπίτωμα από τις πατρογονικές εστίες των Ιώνων.

Μιάς Ιδέας που δεν έχει να κάνει με επέκταση των συνόρων του ούτως ή άλλως παθογενούς ελληνικού κράτους. Μιάς Ιδέας που σχετίζεται με την αναζήτηση των ριζών μας, της ιστορίας των ανθρώπων που αποκαλούσαν του εαυτούς τους Έλληνες, της αληθινής συμβολής τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Μια ανασκόπηση που θα γεννήσει προοπτικές, θα μας θυμήσει σε τι συνίσταται η έννοια του ελληνισμού. Πέρασε άραγε τέτοια κρίση στο παρελθόν; ήταν ποτέ πλούσιος στην ύλη αυτός ο τόπος; σε τι οφειλόταν η μοναδικότητά του; Μοναδικότητα με την έννοια της ιδαίτερης φυσιογνωμίας που κάθε λαός έχει. Όχι με την έννοια της υπερτερότητας.

Το όχημα για κάθε έθνος και λαό είναι το κράτος. Πως θα μπορούσε να μετεξελιθεί το κράτος της Ελλάδας για να αντέξει στις προκλήσεις και τις προσκλήσεις των καιρών.

Μία πρώτη διαπίστωση είναι ότι δεν ανήκουμε στη Δύση. Δεν ανήκαμε ποτέ. Δε δεχτήκαμε το παπικό πρωτείο. Δεν ακολουθήσαμε τον ηπειρωτικό ευρωπαϊκό διαφωτισμό. Δεν περάσαμε την αναγέννηση. Ίσως γιατί την ώρα που οι δυτικοί ζούσαν τον μεσαίωνα των προκαταλήψεων, της απόλυτης μοναρχίας και του επιστημονικού σκοταδισμού, οι Έλληνες ήκμασαν και κυριάρχησαν στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το Βυζαντινό Imperium.

Η αμάθεια των νεο-ελλήνων τραγική. Έφτασε ο τέως πρωθυπουργός να ξεστομίσει ότι η πρότασή του για δημοψήφισμα προέκυψε από την επιθυμία του να γυρίσουν οι Έλληνες στους καιρούς και θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας ξεπερνώντας τους βυζαντινισμούς. Ω τι ντροπή που αφήσαμε αυτόν να κρατήσει το τιμόνι της χώρας. Βυζαντινισμός, ο δυτικός όρος για τισ πολιτικές διεργασίες, που τόσο πολύ ομοιάζουν με όσα συμβαίνουν στα σύγχρονα δημοκρατικά κόμματα ανά τον κόσμο. Ήταν απόλυτη η αυτοκρατορική διαδοή στο Βυζάντιο; Όχι γι' αυτό και άλλαζαν οι δυναστείες. Κομνηννοί,Δουκάδες, Άγγελοι, Βατατζήδες, Παλαιολόγοι. Πολιτικές διεργασίες στο παλάτι οδηγούσαν στην ανατροπή των αδύνατων Στρατιωτικοί και πολιτικοί αποφάσιζαν την υπέρβαση, την προσπέραση διαδόχων αναξίων/ανικάνων. Βέβαια ο ΓΑΠ με δατυλίδι και κομματική εκλογή τύπου Μπαθ επί Σαντάμ πήρε τα σκήπτρα αρχικά στο ΠΑΣΟΚ. που να ξέρει από "αριστοκρατίες".

Πολιτεία Πλάτωνα. Η Ιδέα των αρίστων. bypassing the norms and the political correct obedience to nominal democratic values. To be continued

ps i love you

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

NATO Enlargement - strategic approach and next steps - policy recommendations

Στο πλάισιο σεμιναρίου Βαλκανικών σπουδών του Fletcher, κληθήκαμε να ετοιμάσουμε υπόμνημα προς το State Department.Ευλογώντας τα γένια μου, ήμουν μπροστά, κυρίως σε ότι αφορά στη Ρωσία. Και επιμένω ότι για την Αμερική, είναι μονόδρομος να συνεργαστεί με τη Ρωσία αν θέλει να συνεχίσει να παίζει ηγετικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, ειδικά για να ανιμετωπίσει τις προκλήσεις σον αραβικό κόσμο και την κεντρική Ασία.

This Memorandum deals with the current US challenges associated with the NATO Enlargement and shall consist of two main parts: (i) a comprehensive analysis of proposed overall policies and objectives and (ii) a number of in concreto recommendations with regard to the upcoming 60th Anniversary NATO Summit in April.

I. Strategic Objectives
The Bucharest Summit was a straight backlash of the major European allies against US attempt to implement its aggressive Enlargement policy. This reaction should not be attributed to an urgent, spontaneous reflection of resentment to the previous Administration; in contrary, its roots are based deeply on a number of issues that pose serious risks to NATO’s long-term cohesion. These issues shall be identified below and define US short-term and long-term proposed policies.

- Identification of problems/challenges
(a) Need for collective “legitimization”: US has been rigorously attempting to promote its Enlargement agenda with regard to Georgia, Ukraine and countries of Western Balkans (Albania, Croatia and Macedonia) disregarding the disagreement of its major European allies (UK, France and Germany) with regard to former Soviet countries, as well as objections raised by Greece against Macedonia’s candidacy. US must engage in serious diplomatic discourse with regard to its agenda before it puts again in the table a proposal that might be rejected. Following the Kosovo attack and the invasion of Iraq, there is a call in the international community for a more active participation of all major allies in decision-making. This also applies in an analogous manner with regard to the Enlargement project: a dynamic expansion policy of NATO to Georgia and Ukraine needs to be decided in a clearly unanimous manner. A strong and cohesive collective decision by a number of major allies (apparently including, but not limited to, UK, Germany and France) would “legitimize” the geopolitical consequences of such expansion in the eyes of the global community and discourage Russia’s opposition.
(b) Acknowledgement of Russia’s invigorated status: Russia should no longer be considered a post-Soviet failed state or a former superpower that is now deprived of real influence. The previous administration failed to acknowledge early enough that Russia is now able to stand on its own feet and promote its own security agenda by influencing its neighbours. The recent Kyrgyzstan’s decision to close the Manas US base after receiving a generous aid package from the Kremlin demonstrates Russian’s increasing power. Moreover, Russia’s invasion in South Ossetia and the recognition of the independence of the latter (as well as Abkhazia’s) is indicative of its intentions to claim exclusive ‘spheres of influence’ that would cover, for the time being, all regions that were formally included within the Soviet territories. This upgraded geopolitical status of Russia has been acknowledged by EU, which faced recently for the second time the consequences of the energy crisis due to its dependence on Russia’s resources. To this end, EU seems to be more sensitive to Russia’s claims and less eager to engage in actions that could be regarded as aggressive by Russia in a geopolitical context (such as an immediate admission of Georgia and Ukraine in NATO without prior consultations with Russia).
(c) EU Security Policy and possible future self-contained and detached attitude: The previous Administration seemed to undermine the long-term challenges posed by the prospect of a united Europe that shall develop an autonomous security policy. The Lisbon Treaty is a first step to this direction and, regardless of whether it will be adopted in the end, surely reflects the intentions of major European countries to extricate EU from the protective umbrella of a ‘tutelary’ US.
(d) Shortcuts of membership: A new debate has arisen lately on whether NATO should offer to candidate members (in essence, Georgia and Ukraine) something more than partnership, but still less than membership. It has been argued that this approach would face fewer objections by European allies and not provoke Russia. US should dismiss a scheme that would encompass various levels of affiliation with NATO around a nucleus that would consist of NATO members, at least with regard to states that are already considered candidates. NATO should establish a permanent presence in Caucasus and dominate in Black Sea and this could only be achieved with guaranteeing, even with some delay, full membership to Ukraine and Georgia. Any other shortcuts of membership would let both countries vulnerable to the constant threat of Russia and would, in the long run, put at stake their commitment to NATO’s objectives.

- Long-term policy analysis
(a) Adoption of a new inclusive approach with regard to Russia: Russia strongly opposes NATO’s Enlargement, because it regards it as an expansion of US influence in areas that are vital for its geopolitical considerations. US should highlight the common threats that both NATO members and Russia face at the time (terrorism, economic crisis that could induce destabilization in many weak countries in the Caucasus and Central Asia, proliferation of weapons of mass destruction, Middle East instability, climate change, energy security), as well as potential future threats (emergence of new global superpowers in Asia, i.e., China and India). It would be both to NATO’s and Russia’s interests to develop a common security scheme that would extent to the whole Eurasian region. Although this may not lead to full NATO membership, Russia’s unique geopolitical location makes it mandatory for US to try to include it in an active and meaningful partnership scheme. That would also mean giving Russia a limited de facto veto right with regard to deployment of military forces within particular areas (such as former Soviet countries). Such a concession would be justified, if Russia demonstrated genuine and constant eagerness to co-operate with NATO in developing a common security agenda.
(b) Sustain Europe’s main security agenda within NATO: US should pay close attention to Europe’s aspirations for a Common Foreign and Defense Policy that, after all, is an express pillar of the EU system. It speaks for itself that an autonomous EU security agenda would be at least competitive, not to mention antagonistic, to NATO’s objectives. It is of crucial importance to use US closest allies within EU (namely, UK and Poland) as Trojan horses to avoid such a problematic evolution. If EU could rise up to a self-contained security scheme, then third States might be tempted to accept admission only to the EU and reject affiliation with NATO. Apparently, that would devastate any reasonable plans for NATO’s future Enlargement and even discourage Russia from entering in partnership with NATO.
(c) Develop new expansion agenda with regard to Central Asia and Caucasus: US should develop a new Enlargement policy that would include Central Asia and the other Caucasus states (Armenia and Azerbaijan). Given the geopolitical importance of these regions and their rich natural resources, US should establish, sooner rather than later, a constant presence in the area. The territorial proximity of these states with China, Iran, Afghanistan and Pakistan, as well as the profound Islamic culture of some of them, may make it appealing to them to develop closer ties with rival constituencies of the global chessboard. US should now start planning a sustainable Enlargement policy in these regions that presupposes consultations with Russia. Although this is not a first priority objective, still the US should commit itself in this perspective and try benefit from the current Russia’s lack of the essential ideological appeal and soft power to influence the major countries of the region, i.e., Uzbekistan and Kazakhstan.

- Short-term and mid-term objectives:
(a) Make a counter-offer to Russia: US should engage in open-minded bargain with Russia and promote NATO’s Enlargement by making a counter-offer. US should explicitly dismiss the ‘spheres of influence’ theory presented by Russia and insist in full membership of both Georgia and Ukraine. At the same time, US should use as leverage its planned missile defence system in Central Europe and prepare to make concessions in exchange to Russia’s tolerance in Georgia’s and Ukraine’s admission in NATO. To this end, US should permit the active involvement of Russia in a formation of a common missiles shield that would diminish any sense of threat to Russia’s national security and underscore the common threat that Iran may pose to both, if the latter insists in developing its unsupervised nuclear program.
(b) Offer MAP to Georgia and Ukraine: US must consult with Russia and its allies prior to offering a MAP within a concrete time-framework to both countries. Accordingly, their membership should be pursued as mid-term objective; for the time being, both countries should be given incentives to carry on reforms in their defence and security policies to adjust to NATO’s standards and also to avoid unilateral aggressive actions that could provoke Russia’s response.
(c) Placate minimal concerns: US prestige was somewhat damaged by the veto raised by a traditional ally, though not a major power, Greece, with regard to Macedonia’s future admission in NATO. This is a minor, but still existing, issue that escaped the attention of the previous Administration. US should not allow its hegemonic profile within NATO to be spoiled by issues of minimal importance. With regard to this particular issue, US must send an unconditional clear message that this is a bilateral dispute that cannot put at stakes NATO’s Enlargement policy with regard to a state in volatile political situation facing internal national conflicts. An ideal two-pronged short-term policy would include: (i) putting pressure on both sides to resolve their dispute with regard to the name of the State of Macedonia within a concrete time-framework, despite their pending case before the International Court of Justice; and (ii) soothing Greek sensitivities by stating that US will adapt to the outcome of the bilateral negotiations and support the admission of Macedonia in NATO under the new name that will be agreed by the two states.
(d) Actively promote NATO Enlargement in the rest of Balkans and Black Sea: US should forward as a mid-term objective a new expansion agenda to include Kosovo, Bosnia, Montenegro and Moldova in NATO structures. The admission of these countries in NATO – being trans-conflict regions that still face internal destabilizing challenges - should be prioritized by the US and would lead to an establishment of a permanent and influential US presence in the Balkans. Especially, with regard to Kosovo, US must capitalize its active support of the state’s independence that due to its small capabilities and lack of resources could serve as long-term proxy of the US in the area. NATO’s enlargement in both countries would eliminate re-emerging nationalistic trends and impose political stability and peace in the area. Serbia poses totally different challenges to US, due to NATO’s air strikes and intervention in Kosovo in 1999. It is the only case where US should accept EU going first and imposing its own agenda. In the long run, despite its close relationships with Russia, Serbia will be encircled by NATO members and will be compelled to start rethinking its security options; the prevailing anti-American sentiments of the Serbian population are expected to fade out over time, under the condition that US shall be actively involved in strengthening local institutions and building up closer ties with the current Western-friendly government of Boris Tadić.

II. Specific Recommendations
The 60th Anniversary NATO Summit taking place in Germany (Baden-Baden and Kehl) and France (Strasbourg) will be the first visit of the US President in Europe and provide him with an opportunity to convene private meetings and engage in public diplomacy. Taken into account that last NATO Summit in Bucharest was characterized by the US failure to promote its NATO Enlargement policy, this Summit is a unique challenge for the President to mark a new era of collectiveness and co-operation, even in a rather symbolic level.

- Public Diplomacy
(a) Language supporting new era for the Alliance: The President should utilize this opportunity to re-establish a new, closer relationship with the allies focusing on US willingness to seek new ideas and input from them and share the decision-making responsibilities. Such intentions must be explicitly expressed with a new, friendly language that would be the signal of US policy change. US prestige and hegemonic role in the Alliance must be quickly restored and, to this end, the President should also shift the debate from the common issues of security and peace to progressive advocacy of promoting democracy and respect to human rights, as well as establishing the rule of law. This new language would serve better the US objectives with regard to NATO’s Enlargement, since it will highlight the more holistic approach of the Alliance’s objectives and will prima facie disconnect the expansion agenda from the dominant European perception of an aggressive US geopolitical strategy.
(b) Open Invitation to Russia: The US President must openly invite Russia to recommence negotiations and mutual consultations with NATO in issues of common interest in the forum of NRC that has ceased to be operative since late 2007. The ongoing global financial crisis seems to be an additional reason for co-operation; however, the President must underline that NATO’s Enlargement regarding Georgia and Ukraine is not a debatable issue, although Russia’s concerns should and will be heard. Given the festal character of the upcoming Summit, US President could openly invite President Dmitriy Anatolyevich Medvedev and Prime Minister Vladimir Putin to participate in some of the events and let this meeting mark the new era.
(c) Publicly encourage French participation in NATO’s command structures: French President Nicolas Sarkozy has recently stated that France is thinking to rejoin NATO’s military branch, after pulling out of it in 1966, under President Charles de Gaulle. This might be a rather strategic move on behalf of France in order to help it lobby for strengthening EU’s independent defense force, since it will negate the impression that France is envisaging a NATO-antagonistic scheme; nevertheless, US should explicitly welcome and support this change, since it will prima facie reinforce the cohesion of NATO structures and add to the soft power of the Organization (given the influential role that the current French Administration plays in various international fora).
(d) Visit Caucuses and Western Balkans: US President must explicitly show that although NATO is not ready to offer immediately membership to candidate members other than Albania and Croatia - to wit Georgia, Ukraine and Macedonia – it has not abandoned them and still considers seriously their NATO aspirations. A visit to the areas would demonstrate US intentions and will help build US credibility as a prospect defense ally and guardian of their territorial sovereignty and political independence.
- Private meetings
(a) President Sarkozy - Chancellor Merkel - Prime Minister Brown: US President should himself communicate to the heads of the major allies the shift of the US policy and the decision of the new Administration to get actively engaged in consultations. At the same time, US President should underscore that US compliance with the European’s will to defer the provision of MAP to Georgia and Ukraine should also be combined by a more active involvement in Afghanistan and other parts of the world on behalf of the allies.
(b) Prime Minister Vladimir Putin: US President should seek rather quickly a meeting with the powerful, actual, Head of Russia’s politics, where he should explicitly express his commitment to a new era of intense consultations. The profile of both US and Russia was damaged during the August events in Georgia and the close co-operation of NATO and Russia in Afghanistan and in counterterrorism still hangs in balance. To this end, a meeting at the higher level seems necessary so as to set the fundaments, upon which the bargain will then take place through various diplomatic channels. US President would be more comfortable to make the above described good faith gestures behind closed doors and try to secure a Russia’s promise for a peaceful settlement of its dispute with Georgia. A common communiqué of the two Heads acknowledging their eagerness to avoid future conflicts is also recommended.
(c) President Mikhail Saakasvili: Georgia faces the most severe consequences of the August events, since de facto it can no longer claim its sovereignty in South Ossetia and Abkhazia. US President must warn his Georgian colleague to avoid similar aggressive actions in the future such as the August attacks in South Ossetia; NATO’s credibility as a military organization focusing on the collective defense would have been really tested if Georgia had received a MAP in Bucharest and, then, NATO did not respond to the Russian invasion. At any rate, US long-term co-operation perspectives with Russia are far more significant than defending a miscalculated attack and this message should be sent clearly to the Georgian government. Nevertheless, US could promise support to the Georgian government with regard to a peaceful settlement of their dispute with Russia as regards the status of South Ossetia and Abkhazia.
(d) Address in private Macedonia’s issue: US President must not underestimate the Greeks’ willingness to persistently block Macedonia’s NATO membership perspectives. It could be argued that this is a good time (due to increasing domestic political and economic instability) to put pressure upon Greek government to accept a conditional membership of Macedonia that would be fully implemented upon a definitive resolution of the bilateral dispute. Nevertheless, given that Greece uses its connections to Russia as leverage, US President should avoid making direct, public recommendations that could make Greece adopt extreme rejectionist attitudes; moreover, the President should also make clear to Macedonia’s Prime Minister Nicola Gruevski that unless negotiations are conducted in good faith, Macedonia still faces the risk to remain outside NATO’s structures.

Turkey’s accession in the EU: A matter of aspiration rather than realistic considerations

Kείμενό μου γραμμένο τον Απρίλιο του 2009, στ οποίο ειμένω μέχρι κεραίας. Η πλήρης ένταξη της Τρκίας είναι φενάκη, και δεν εξυπηρετεί κανένα στόχο ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Turkey’s invigorated geopolitical significance, marked by the recent visit of President Obama to Ankara, alongside with its capability to exercise soft power in Central Asia and Middle East suffice for the EU to consider Turkey as an important ally. This op-ed does not aim to undermine or negate the benefits of a functioning Partnership, but simply poses the question, from a European perspective, whether full membership is to date a viable vehicle to this respect. Notwithstanding the particularities of the Turkish case, this issue is part of a larger debate regarding the vision of the EU as a global actor and the establishment – if any – of its ‘final frontiers’.

It is not hard to track down the major arguments in favour of EU developing close ties with Turkey: promote security, democracy and stability in the outer EU borders, create an appealing –to the Muslim world- profile of increasing religious diversity and include in the common market an emerging super-economy comprising an enormous ‘potential’, especially in terms of future consumers and human resources.

However, most of the recent debate is centred on the notion of EU’s limited ‘absorption capacity’. Given that the smooth integration of the new members is not to be taken for granted, it is now the time for the EU to closely monitor the effectiveness of using enlargement as a foreign policy tool. This discussion is de-constructed into the following more precise and objective components: the capability of EU’s internal market, labour market, budget, eurozone and institutional system to absorb new member states, society’s capacity to absorb immigration and EU’s capacity for assuring its strategic security. Although there is a division among both the political elite and the public opinion on this matter (others claiming an enlargement fatigue, while others remaining enthusiastic to an idea of an irreversible, constant expansion), it is the assessment of the ramifications of the last enlargement round that will determine the fate of Turkey’s perspectives. As soon as the Lisbon regime becomes operative and the new institutional balances are established, EU will be in a better position to calculate the impact of accession of the most sizeable candidate ever in the long EU’s enlargement history.

The cultural and religious differences are frequently – but in a rather generalized fashion – invoked as a reason against full membership. To my view, this argument by itself cannot rule out Turkish accession, as long as the negotiations will continue to be based on Turkey’s own merits and the pace of reforms, and no compromises shall be made to accommodate Turkey’s cultural particularities. The adoption of acquis and adaptation to EU’s political, social and economic standards over the years has been a matter of meeting clear, objective and predetermined goals that inherently presuppose fundamental changes in the political and social culture of the various candidate states. Greece’s premature accession also posed some similar cultural questions at that time, not to mention a significant dissenting minority on the ground. Nevertheless, despite this speculation, Greece gradually integrated in the European structures and now identifies itself as one of the oldest and most committed members of the Union.

The main concern regarding Turkey remains the level of commitment to democratic governance that would defy corruption and establish total respect for the rule of law in a country where the military still plays a significant –constitutionally recognized- role in forming the political agenda. The recent revelation of the activities of the clandestine, secular ultra-nationalist Ergenekon organization is indicative of the parallel governance schemes that pervade Turkish deep state. While other countries of the Southeast Europe have undertaken critical democratic reforms (especially Serbia, Croatia and Albania) and have renounced their former authoritative practices in the name of an uncertain European perspective, Turkey has failed to do so, although it has been ten years, since it was attributed the status of candidate country. Democratic stability is also challenged by a politicized judiciary that interferes with executive tasks, thus contributing to an even more complicated pattern of governance characterized by the lack of a western-styled operative ‘checks and balances’ system.

Another major issue is Turkey’s repeated failure to comply with international human rights standards, especially with regard to freedoms of expression and religion, as well as enforce decisions of the European Court of Human Rights. The Cyprus problem is also connected to this regard, since Turkey still imposes restrictions on property rights and fundamental freedoms of Greek Cypriots living in the northern part of the island, where Turkey –that still does not officially recognize the state of Cyprus- is de facto exercising sovereignty by means of maintaining occupying forces. To this end, EU’s own credibility and prestige would be challenged and eventually irreversibly damaged, if it were to show any kind of tolerance to issues concerning democracy and human rights that constitute the cornerstones of the European common vision.

Also, the implications of the free movement of labor should not be underestimated. It is true that the experiences of Greece, Portugal and Spain indicate that a successful accession period with high growth and effective implementation of reforms gradually eliminates the migration pressures. Nevertheless, under the current economic crisis, the magnitude of which has not yet be determined, the odds are that foreign direct investment in Turkey will be reduced and growth rates will stall, thus accommodating an extended immigration wave. Moreover, Turkey had already a steady annual net migration of 40,000 to EU-15 up to 2004, a trend that might be facilitated and increased if full membership is achieved.

Moreover, recent developments on energy issues prove that Turkey may be unable or not unequivocally committed to promote at the time the EU-favoured agenda. The Turkish administration failed to close a deal with Baku that resulted to Azerbaijan and Russia edge closer to a gas deal, thus depriving the Nabucco and TGI pipelines of their essential resources. In addition, the failed attempt to tie the development of the Nabucco project with its membership perspectives reveal an immature approach on crucial security issues that question the genuine character of Turkey’s European ambitions.

To sum up, if Turkey were to become a full member of the EU at the moment, it would be most due to overall geopolitical considerations rather than strict application of compliance to EU standards. But such a scenario prerequisites a strong, united and ambitious European foreign policy that would market the EU structures on a global basis as the modern, democratic role model for the countries all over the world to follow. I am strongly convinced that at the moment there is no such consent, not even potential dynamic among the major European allies.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Όσοι πιστοί πρσέλθετε! ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
Εμείς, Έλληνες πολίτες με πίστη στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στην ισχύ της αλληλεγγύης κηρύσσουμε την έναρξη εργασιών του Ομίλου Πολιτικού Προβληματισμού “Δημόσιος Λόγος”.
Αναγνωρίζουμε τη θεμελιώδη αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ισότητας και της κοινωνικής ειρήνης. Σκοπεύουμε να προωθήσουμε αυτές τις αξίες με γνώμονα την αρχή της νομιμότητας προστατεύοντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία, οραματιζόμενοι μία κοινωνία ενεργών πολιτών με ίσες ευκαιρίες για όλους. Δεσμευόμαστε στην υπηρεσία του ελεύθερου ανταγωνισμού υποκείμενου σε κανόνες και θα εργαστούμε για την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία του συνόλου του ελληνικού λαού.
Ιδρύουμε με πίστη και κουράγιο έναν Όμιλο ανοιχτό σε όλους όσους είναι κοινωνοί αυτών των αξιών, αρυόμενοι έμπνευση από τα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού. Διακατεχόμαστε από την επιθυμία να δούμε το ελληνικό κράτος να ενστερνίζεται και να εγκολπώνεται τις αξίες της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας των πολιτών και της δημοκρατικής τους έκφρασης. Δε συναθροιζόμαστε για να δημιουργήσουμε ακόμη έναν κλειστό κύκλο νομής της πολιτικής εξουσίας και της οικονομικής ισχύος της χώρας, ούτε υποτασσόμαστε σε ατομικά ή εταιρικά συμφέροντα.
Θέτουμε ως πρωταρχικό στόχο τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού και την εγκαθίδρυση ενός κράτους που θα αποτελεί εστία δημιουργίας στην οικονομία, τις επιστήμες και τον πολιτισμό. Αναγνωρίζουμε ότι η Ελλάδα υστερεί σε διεθνές επίπεδο στο τομέα της επιστημονικής καινοτομίας και μαστίζεται από την απώλεια επιστημονικού δυναμικού που μεταναστεύει στην αλλοδαπή. Το κύτταρο δημιουργίας και έμπνευσης, το Ελληνικό Πανεπιστήμιο, έχει παραδοθεί βορά στις διαθέσεις θλιβερών μειοψηφιών που με χυδαίο πρόσχημα το απαραβίαστο των ιδεών, κρατάει δέσμια μια σιωπούσα πλειοψηφία φοιτητών και καθηγητών που επιθυμούν να εργαστούν με ζήλο και πρωτοτυπία. Θεωρούμε χρέος μας να αναστρέψουμε αυτή την κατάσταση επενδύοντας άμεσα στην εκπαίδευση και την έρευνα, δημόσια και ιδιωτική, πιστεύοντας ακράδαντα ότι έτσι θα διασφαλίσουμε συγκριτικό πλεονέκτημα για τις επόμενες γενιές Επιστημόνων.
Επιθυμούμε η Ελλάδα να αποκτήσει μία ισχυρή Δημοκρατία και να απεμπλακεί από τους κομματικούς μηχανισμούς που κρατούν δέσμια τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Η εξουσία πηγάζει από το λαό και πρέπει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλου του λαού. Δεν ανεχόμαστε τη διαιώνιση των πραγματικών αιτιών της σημερινής κρίσης, ήτοι της υποταγής της εξουσίας στις απαιτήσεις διάφορων μειοψηφιών σε βάρους του συνόλου. Η Ελληνική Πολιτεία που οραματιζόμαστε θα λειτουργεί αυτόνομα και ολιστικά και θα απεμπλακεί από τα δεσμά συγκεκριμένων οικογενειών, συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων, συγκεκριμένων συντεχνιών.
Αναγκαία συστατικά στοιχεία της Δημοκρατίας είναι ο Νόμος και η Δικαιοσύνη. Ως Νόμο ορίζουμε την γνήσια εξειδίκευση από την εκάστοτε κοινωνική πλειοψηφία των κανόνων ορθής κοινωνικής συμβίωσης, έτσι ώστε ο περιορισμός της ελευθερίας ενός ατόμου να άγει σε εγγύηση της ελευθερίας των υπολοίπων ατόμων. Ως Δικαιοσύνη ορίζουμε την δυνατότητα άμεσης, απροκατάληπτης και αναλογικής τιμωρίας όσων πολιτών παραβιάσουν τους κείμενους κανόνες ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς, έτσι ώστε να μην ματαιώνεται το ωφέλιμο κοινωνικό αποτέλεσμα του Νόμου. Η Δικαιοσύνη δεν έχει λόγο ύπαρξης χωρίς Νόμο και ο Νόμος είναι κενό γράμμα χωρίς Δικαιοσύνη.
Η Δημοκρατία μας πάσχει στη διάκριση των εξουσιών. Η εκτελεστική εξουσία νέμεται το συνταγματικό πεδίο δράσης της νομοθετικής εξουσίας και δε σέβεται την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Η έννοια της κομματικής πειθαρχίας περιορίζει την ελευθερία των αντιπροσώπων του λαού και αποτελεί πηγή νοθείας της έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Αυτές οι πρακτικές μετατρέπουν το Κοινοβούλιο σε θέατρο θλιβερών μονολόγων των κατ’ όνομα μόνο εκπροσώπων του λαού που υπηρετούν άκριτα το κομματικό συμφέρον. Οι δε υποδείξεις των εκάστοτε οργάνων της κυβέρνησης στους δικαστικούς λειτουργούς υπονομεύει το απαραβίαστο και το αδέκαστο της δικαστικής κρίσης ασκώντας πίεση στους δικαστές, με συνέπεια στην Ελλάδα τα δικαστήρια από τόπους προάσπισης των δικαιωμάτων των ατόμων να έχουν εξελιχθεί σε εστίες απειλής και καταπάτησης των πιο θεμελιωδών ελευθεριών.
Το κοινοβουλευτικό δυναμικό της χώρας απαρτίζεται κατά βάση από ανίσχυρες προσωπικότητες με χαμηλή ποιότητα και περιορισμένες δυνατότητες. Η ανασφάλεια, η έλλειψη τεχνοκρατικής και επιστημονικής εν γένει κατάρτισης, η παντελής απουσία ηγετικής ικανότητας καθιστά την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών έρμαια στις διαθέσεις κομματικών και εξωθεσμικών οικονομικών παραγόντων και λειτουργεί προς επίρρωση μίας λογικής απλής διαχείρισης των κοινών. Κυριευμένοι υπό το φόβο του πολιτικού κόστους αρνούνται να προβούν σε τολμηρές τομές και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όπως το επιτάσσουν οι καιροί. Πολιτεύονται με γνώμονα την μεγιστοποίηση των πιθανοτήτων επανεκλογής τους και αντί να θεωρούν την ανάληψη δημοσίου αξιώματος την μέγιστη πρόκληση της ζωής τους, την αντιλαμβάνονται ως επιβράβευση των κομματικών τους κόπων.
Η κομματοκρατία στο Δημόσιο εμποδίζει την εφαρμογή όσων αποσπασματικών καινοτομιών επιχειρούνται φέρνοντας την Ελλάδα σε πολιτικό χειμώνα και ναρκώνοντας τα αισθητήρια των πολιτών. Η Δημόσια Διοίκηση παραμένει αργή και με έλλειψη στοχοθεσίας και αρνείται να λειτουργήσει και να αξιολογηθεί με βάση τα κριτήρια της ικανότητας, αποτελεσματικότητας και οικονομίας, όπως αυτά εφαρμόζονται σε κάθε προηγμένο κράτος. Η δημόσια υπηρεσία μοιάζει να μην απευθύνεται στους Έλληνες πολίτες αλλά στον εαυτό της, αποκομμένη από τις πραγματικές απαιτήσεις των πολιτών, στερώντας τους το συνταγματικό δικαίωμα να αναφέρονται ενώπιον τους και να διεκδικούν δυναμικά την προώθηση των αιτημάτων τους.
Οι παραπάνω συνθήκες δημιουργούν στρεβλώσεις στο πολίτευμά μας καθιστώντας το απλά μία κατ’ όνομα και κατ’ επίφαση δημοκρατία που αποτελεί την πηγή πολλών δεινών. Οι Έλληνες πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους στους μηχανισμούς του πολιτεύματος, απέχουν από τις πολιτικές συζητήσεις, μένουν αμέτοχοι στις εκλογικές διαδικασίες και αναπτύσσουν στάση επιφυλακτική απέναντι στους δημοκρατικούς θεσμούς. Η πολιτική και οικονομική ελίτ διατηρεί έτσι, έστω και προσωρινά, τα κεκτημένα της, ενόσω ο λαός παραμένει απαθής. Όμως οι σταδιακώς αυξανόμενες βίαιες αντιδράσεις του λαού καταδεικνύουν την έλλειψη εμπιστοσύνης στο ίδιο το πολίτευμα. Η χώρα μας δε βρίσκεται πρώτη φορά στο ίδιο σταυροδρόμι: η απαξίωση θεσμών έχει οδηγήσει το κράτος και παλαιότερα σε διάλυση και έχει καλλιεργήσει κατάλληλο έδαφος για την εμφάνιση συνθηκών που θα διευκολύνουν την εκτροπή του πολιτεύματος. Αναγνωρίζουμε ότι από τα βασικά αίτια που οδήγησαν την Ελλάδα στην σημερινή οικονομική, πολιτική και ηθική παρακμή ήταν η επί τριακονταετία κρατούσα κοινωνική αξία της ‘ήσσονος προσπάθειας’. Αντιλαμβανόμαστε ότι η πτωτική πορεία δεν μπορεί να αναστραφεί, χωρίς οι πολίτες να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει πρώτα οι ίδιοι να τροποποιήσουν τον κώδικα αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Θέλουμε να θέσουμε οριστικό τέρμα σε αυτή την πορεία πτώσης και να οδηγήσουμε τη χώρα σε πορεία δημοκρατικής ανάτασης.
Στην εποχή του διαδικτύου και του συνεπαγόμενου εκμηδενισμού αποστάσεων και κόστους επικοινωνίας, θεωρούμε επιβεβλημένο να εγκαθιδρυθούν νέοι μηχανισμοί συμμετοχικών διαδικασιών. Οι πολίτες θα πρέπει να διευκολυνθούν στη συμμετοχή τους στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν και το κατάλληλο κίνητρο προς αυτή την κατεύθυνση είναι να βεβαιωθούν πως η φωνή τους θα ακούγεται. Για το σκοπό αυτό τασσόμαστε υπέρ της απλούστευσης διαδικασιών ψηφοφορίας με τη χρήση σύγχρονων τεχνολογιών. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της ανάγκης περιορισμού του κόστους λήψης αποφάσεων από το δήμο εν όλω. Οι τεχνολογικές εξελίξεις έχουν εξαλείψει σε μεγάλο βαθμό αυτές τις δυσκολίες και, συνεπώς, έχουν καταστήσει εφικτή την ανάπτυξη μηχανισμών άμεσης δημοκρατίας που δε θα νοθεύεται από την παρεμβολή της βούλησης αντιπρόσωπων για κάθε απόφαση. Το Κράτος οφείλει να θεσπίζει και καλλιεργεί μηχανισμούς ανάπτυξης δημόσιου διαλόγου με τη συμμετοχή του μέγιστου δυνατού αριθμού πολιτών. Η διερεύνηση και εξειδίκευση κάθε φορά του δημοσίου συμφέροντος και η διατύπωση γνώμης επί του πολιτικού δέοντος δεν μπορεί να αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των αντιπροσώπων του λαού.
Η εκτελεστική εξουσία οφείλει περαιτέρω να συρρικνωθεί με την ισχυροποίηση του θεσμού των ανεξάρτητων αρχών με την αξιοποίηση επιστημόνων εγνωσμένου κύρους και κοινωνική αντίληψης, που δύνανται να λειτουργούν υπερκομματικά, με βάση κριτήρια ορθολογικά και αξιολογικά. Η διασφάλιση της κομματικά ανεξάρτητης λειτουργίας καίριων οικονομικών θεσμών του κράτους, όπως οι επιτροπές ανταγωνισμού και κεφαλαιαγοράς, θα αυξήσουν την εμπιστοσύνη πολιτών και αγορών, θα διευκολύνουν την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και θα προσελκύσουν νέες επενδύσεις στη χώρα μας. Η απορρύθμιση των αγορών ενέργειας, τηλεπικοινωνιών και μεταφορών πρέπει να συνεχιστεί απρόσκοπτα και οι σχετικές ρυθμιστικές αρχές, για να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότητα και η αμερόληπτη κρίση τους, πρέπει να δρουν με αμιγώς οικονομικά κριτήρια και μόνο υπό τον έλεγχο των δικαστικών αρχών. Η θετική δράση και καταξίωση ορισμένων από τις αρχές αυτές, όπως ο Συνήγορος του Πολίτη, στις συνειδήσεις των πολιτών τονίζει ακόμα περισσότερο την ανάγκη να συνδράμει η εκτελεστική εξουσία στην ενίσχυση των αρμοδιοτήτων τους και στην εκτελεστότητα των αποφάσεών τους.
Η ανάπτυξη σαφώς προκαθορισμένου πλαισίου επιχειρηματικής δράσης, η καταπολέμηση της εκτεταμένης διαφθοράς, η απλούστευση των διαδικασιών έναρξης νέων επαγγελματικών λειτουργιών και ο περιορισμός της γραφειοκρατίας θα ενισχύσουν τις προοπτικές ευημερίας των Ελλήνων πολιτών. Η Ελληνική οικονομία μπορεί να καταστεί ξανά ανταγωνιστική, χωρίς να απαιτείται προς τούτο η απώλεια κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οι Έλληνες πολίτες θα αποκτήσουν πρόσβαση σε πιο ανταγωνιστικές αγορές αγαθών και υπηρεσιών και η λειτουργία της οικονομία μας θα καταστεί πιο δημοκρατική, αφήνοντας περιθώριο ανάπτυξης επιχειρηματικότητας σε περισσότερους Έλληνες και αλλοδαπούς που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Το κράτος οφείλει να δρα ως αποτελεσματικός ρυθμιστής των κανόνων ανταγωνισμού και να θεσπίσει μηχανισμούς έγκαιρης κι ανεξάρτητης επίλυσης δικαστικών διαφορών, ώστε παραγωγοί και καταναλωτές να μπορούν να διεκδικούν την πλήρη και άμεση αποκατάσταση αδικιών. Το κράτος οφείλει να απέχει κατ’ αρχήν από την ενεργό ανάμειξη στο επιχειρηματικό γίγνεσθαι. Κατ’ εξαίρεση, όπου κρίνει η Πολιτεία αιτιολογημένα ότι υπάρχει ανάγκη να διατηρεί κρατική επιχειρηματική δράση, θα πρέπει να την οργανώνει με καθολική διαφάνεια και βασιζόμενη σε καθαρά οικονομικά κριτήρια, διασφαλίζοντας την καθολική πρόσβαση των πολιτών σε δημόσιες υπηρεσίες γενικού οικονομικού συμφέροντος.
Το Ελληνικό κράτος πρέπει να προάγει την ευημερία όλων των πολιτών του δίχως διακρίσεις. Η Ελληνική κοινωνία οφείλει να είναι ανοιχτή κι εξωστρεφής και η Πολιτεία πρέπει να διευκολύνει την ανεμπόδιστη άσκηση των θεμελιωδών ελευθεριών κάθε ατόμου. Με λύπη όμως διαπιστώνουμε ότι η σημερινή κατάσταση στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης έχει ξεφύγει από τον έλεγχο του κράτους. Η ανάλγητη πολιτική της ‘μη αντίδρασης’ οδηγεί στην αθρόα προσέλευση παράνομων μεταναστών και στον περαιτέρω αποκλεισμό τους. Δεν εθελοτυφλούμε στο βωμό μιας καλόβολης δήθεν ανθρωπιστικής στάσης: Οι συνθήκες διαβίωσης των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα είναι άθλιες και το κράτος οφείλει να τις βελτιώσει. Όμως η ελλιπής περιφρούρηση των συνόρων μας και η αδικαιολόγητη ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής είναι η πρωταρχική αιτία για τη σημερινή κατάσταση, που επιδεινώνεται περαιτέρω από την αδυναμία και έλλειψη διάθεσης συνεργασίας από την Τουρκία.
Η χώρα μας σαφώς κι έχει επωφεληθεί από την αθρόα εισροή φθηνού εργατικού δυναμικού, αλλά οι αρνητικές επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης προσέλευσης μεταναστών είναι πλέον ορατές. Μεταναστευτική πολιτική δε σημαίνει καθορισμός προϋποθέσεων παραχώρησης της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες. Σημαίνει ώριμος και επιστημονικός καθορισμός του εργατικού δυναμικού που θέλουμε να εισάγουμε και ανάπτυξη αυστηρά τηρούμενων όρων επαναπατρισμού όσων δεν πληρούν τις προϋποθέσεις παραμονής στη χώρα. Η προσήλωση μας στις διεθνείς συμβάσεις για τους πρόσφυγες και την διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι αδιαπραγμάτευτη. Δε θεωρούμε όμως ότι καθιστά απαγορευμένο θέμα συζήτησης το ζήτημα των μεταναστών, όπως έχει αποδειχτεί στην πράξη ότι το αντιμετωπίζει η πολιτική ηγεσία του τόπου.
Το όραμα μας είναι το Ελληνικό κράτος να αποτελεί σημείο αναφοράς και για τα γειτονικά κράτη. Γνωρίζοντας το άστατο πολιτικό καθεστώς στα Βαλκάνια, η Ελλάδα οφείλει να προωθήσει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στην περιοχή και να ξεπεράσει φοβικά σύνδρομα του παρελθόντος. Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και με πρωταρχικό στόχο την ομαλή συμβίωση με τα όμορα κράτη, το Ελληνικό κράτος πρέπει να αποτελεί φάρο δημοκρατίας, κοινή πηγή ευημερίας και εστία πολιτισμικής έμπνευσης για τους γειτονικούς λαούς. Με γνώμονα την ευημερία των ανθρώπων, το Ελληνικό κράτος οφείλει να προωθήσει το ελεύθερο εμπόριο και να άρει κάθε περιοριστικό φραγμό στις συναλλαγές των Ελλήνων πολιτών με τους πολίτες των γειτονικών κρατών. Η ιστορία έχει γραφτεί και κανείς δεν μπορεί να τη ξαναγράψει κατά το δοκούν. Δεν μπορεί όμως να αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη των σχέσεών μας με τους γείτονες, ούτε να είναι μόνιμη δικαιολογία για καθυστερήσεις στην προώθηση αμοιβαία αποδεκτών λύσεων σε χρονίζοντα ζητήματα.
Σε διεθνές επίπεδο, το Ελληνικό κράτος οφείλει να είναι πρωτοπόρο και να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Αναγνωρίζουμε ότι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι η χώρα μας αποτελεί μεσαίο μέγεθος πληθυσμιακά και εδαφικά. Αυτό όμως δε δικαιολογεί το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η διεθνής παρουσία της χώρας είναι υποβαθμισμένη και περιθωριακή. Στους πρόσφατους βαλκανικούς πολέμους στα τέλη του 20ου αιώνα, η Ελλάδα έχασε την πιο λαμπρή ευκαιρία να αναδειχθεί σε κήρυκα της διεθνούς νομιμότητας. Αποκλεισμένη από τα κέντρα διεθνών αποφάσεων, η χώρα μας ακολουθεί απλά τις υποδείξεις των διεθνών οργανισμών, χωρίς να τις συνδιαμορφώνει. Προτάσσουμε την ανάγκη να ισχυροποιηθεί η θέση των Ελλήνων διπλωματών σε διεθνείς οργανισμούς και το Ελληνικό Κράτος να είναι πρωτοπόρο σε μεσολάβηση για την επίλυση των εκάστοτε διεθνών διαφορών.
Τέλος, αναγνωρίζουμε ότι από τα πολυτιμότερα κληροδοτήματα των Προγόνων μας είναι η Ελληνική μας Γλώσσα, η οποία κατά τις τελευταίες δεκαετίες δέχεται έσωθεν πολλαπλά πλήγματα διάβρωσης. Πιστεύουμε ότι η Ελληνική Γλώσσα μπορεί ακόμη και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης να ικανοποιήσει αποτελεσματικά την ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση του ελληνικού λαού. Χωρίς να παραβλέπουμε την κυριαρχία της Αγγλικής γλώσσας στο χώρο των διεθνών συναλλαγών, δεσμευόμαστε να χρησιμοποιούμε πάντοτε την Ελληνική Γλώσσα, κατά το δυνατόν ανόθευτη, όταν ο συνομιλητής ή αναγνώστης μας την κατανοεί.
Στοχεύουμε σε ένα ελεύθερο και δημοκρατικό Ελληνικό κράτος.
Στοχεύουμε σε μία Ελλάδα που θα παρέχει ασφάλεια, θα εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη και θα προωθεί την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών της και των πολιτών του κόσμου.
Στοχεύουμε σε μία ανταγωνιστική οικονομία και σε ένα ανώτερο βιοτικό επίπεδο για τον ελληνικό λαό.
Θα εργαστούμε με αισιοδοξία, κουράγιο και σύνεση για τη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων, των παραδόσεών μας και την ενίσχυση της θέσης της Ελλάδας στο διεθνές στερέωμα.
Αναγνωρίζουμε ότι η ενασχόληση με τα κοινά δεν μπορεί ποτέ να αχθεί σε αυτοσκοπό ή αποκλειστική απασχόληση. Δεσμευόμαστε να μην καταντήσουμε κι εμείς κακέκτυπα των κρατικοδίαιτων μορφών πολιτικής δράσης που οδήγησαν την Πατρίδα μας σε τούτη την παρακμή. Ο καθένας μας δεσμεύεται να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο πρωτίστως μέσα από το επάγγελμα και την επιστήμη του, αφιερώνοντας ταυτόχρονα τον μέγιστο δυνατό ελεύθερό του χρόνο στην προαγωγή των κοινών ζητημάτων.

Η Ιδρυτική Ομάδα